حالا نوبت ماست!
سه شنبه, ۱۲ دی ۱۳۹۶، ۰۱:۴۰ ق.ظ
بسم الله
داری به سمت هدف می دوی، که اتفاق می افتد. خار فرو رفته توی پایت، می ایستی. آرام درش می آوری. اوّل از گیرنده های درد شروع می شود. پالس ها به مغز می رسند. حالا کاملاً متوجه زخم شده ای. سلول ها آسیب دیده اند. سایتوکاین ها آزاد می شوند، جریان خون بیشتری به محل آسیب می رسد. محل زخم قرمز می شود، گرم می شود و حالا #التهاب شروع شده. التهاب دارد کارش را انجام می دهد. بدن تو سعی می کند وضعیت سلول های آسیب دیده را درک کند و شرایط لازم برای بازسازی را به وجود بیاورد.
#زخم را با بتادین می شوری و با گاز استریل می بندی. هیچ چیز بدتر از این نیست که روی یک التهاب، #عفونت سوار بشود. عفونت فرصت طلب است. آمده است به اهداف خودش برسد. به بازسازی و ترمیم بافت کاری ندارد.
همین چند روز پیش بود. پنجشنبه 7 دی که مردم مشهد با فراخوانی برای اعتراض به گرانی دور هم جمع شدند. یا چند روز قبل ترش که انتقاداتی جدی به عملکرد قوه قضاییه در فضای مجازی طرح شده بود. #هدف یک چیز بود. رساندن پالسِ درد از محیط به مغز. درد قرار بود از شعارها و پلاکاردهای مردم برسد به گوش مسئولین و توجه ایجاد کند. قرار بود کمک کند به تغییر شرایط، هوشیار شدن نمایندگان ملّت برای سؤال از مدیران اجرایی و پیگیری وضعیت فعلی.
وقتی توجه ایجاد نمی شود، صدا و سیما اهمیت نمی دهد و فلان مسئول محترم می گوید اتفاقاً شاخص های اقتصادی خوب هست، شرایط برای رشد فرصت طلب ها فراهم می شود. حالا آمدنیوز و ترامپ می شوند حامی معترضین. "اصلاح" توی شعارها جایش را به "مرگ" و هنجارشکنی می دهد. ماشین پلیس، اموال عمومی و پرچم ایران در آتش #انتقام می سوزند. حالا پر واضح است که آنچه گفته نمی شود، حرفِ دلِ #مردم است. مردمی که کشورشان را، انقلاب شان را دوست دارند و می خواهند بهتر شود. حالا دیگر نقدها و شبهه ها به زبان نمی آیند تا گفتگو شکل بگیرد. آنچه می بینی دود است و درگیری و هیجانِ جوانانه ای که می کوشد انقلاب را بخراشد!
من و تو موافقِ تغییریم. منتقدِ فساد و رانت خواری، معترضِ ژن های خوب و آدم هایی که در برابر قانون، برابرترند. ما می دانیم که تغییر از پذیرفتنِ اشتباه شروع می شود. و برای پذیرفتن، باید گفتگو کرد، نقد کرد و حرف زد. من و تو خوب می دانیم که با نفیِ تمامیتِ یک نفر، با نقد مخرّب، در ذهنِ مخاطبمان گارد ساخته ایم. من و تو دانشجوییم. #حالا نوبت ماست که حرف بزنیم. چشم ملّتی به سوی ماست.
